Koreli Amerikalı bir fotoğrafçı, hala fotoğraf okurken evsizlerin fotoğraflarını çekmeye başladı. Sokaklarda fotoğraf çekerken, çektiği erkeklerden birinin ailesi boşandıktan sonra yıllardır görmediği babası olduğunu anladı. Yıllar sonra tesadüf eseri buluşan baba-kızın sımsıcak hikayesine gelin yakından bakalım…
Diana Kim, anne ve babası ayrıldığında sadece 5 yaşındaydı
Kim’in annesi, küçük kızıyla birlikte akrabaları ve arkadaşları arasında mekik dokuyarak, bazen parklarda kalarak ya da geceyi arabalarında geçirerek yaşadı. Fakat Kim, bu deneyime “hayatta kalma becerisini geliştirme şansı” olarak baktı.
Kim’in babasının bir fotoğraf stüdyosu vardı ve Kim, fotoğrafa ilgisinin onunla başladığını söyledi
Kolejdeyken, bir proje olarak evsizlerin fotoğraflarını çekmeye başladı. Kim, mezun olduktan sonra bile bunu yapmaya devam etti.
Honolulu sokaklarında fotoğraf çekerken, fotoğrafını çektiği evsizlerden birinin aslında kendi babası olduğunu fark etti
Kim, babasıyla konuşmaya çalıştı ama babası fiziksel ve zihinsel olarak çok kötü durumdaydı, bu yüzden genç fotoğrafçıyla konuşmayı reddetti. Başarılı olamasa da dikkatini çekmeye çalışırken defalarca ona yaklaştı. Babası ise ona bakmadı bile.
Babası onu kabul etmeyi reddetmesine rağmen, asla pes etmedi
Kim, tekrar tekrar babasını görmeye gitti ve biraz cevap almayı umarak onunla konuşmaya çalıştı. Kim’in babasını bu kadar kötü bir şekilde görmesi ve bu konuda hiçbir şey yapamaması çok üzücüydü.
Fotoğraf, onları birbirine bağlayan bir köprü oldu
Fotoğraf, Kim gibi bir tutkuyla yapıldığında, zamanı donduran görüntülerden çok daha fazlasıdır. Aynı zamanda duyguları da yakalar. Kim’in babasının stüdyosu varken fotoğrafçılığa ilgisini kızına aktarmıştı ve fotoğraf çekimi sonunda onları birbirine bağlayan köprü oldu.
Bir gün Kim’in babası sokakta kalp krizi geçirdi ve ambulansla hastaneye kaldırıldı
Hastanede kalp krizinden sonra toparlanırken, ruhsal durumları için de tedavi görmeye başladı. Özetle, kalp krizi hayatını kurtardı.
Doğru tedaviyi almak çok büyük bir fark yarattı ve Kim’in babasının koşulları önemli ölçüde düzeldi
O ve kızı şimdi her gün ilişkilerini kurtarmaya ve geçmişte yapamadıkları normal ebeveyn-çocuk işlerini yapmaya çalışıyor. Birlikte sinemaya gidiyor, araba kullanıyor ya da sadece sahilde yürüyorlar
“Bu hikaye sadece benim değil…”
“Bu hikaye sadece benim değil, herkesin hikayesidir. Muhtemelen hepimiz evsiz olan birini tanıyoruz. Umarım bu, toplumumuz için evsizliği insanlaştırmaya devam etmekte yardımcı olur” diyor Kim.
“Onu tanıdıkça, kendimi daha fazla tanımaya başladım…”
“Zaman ve sabrın birbirimizi gerçekten görmemizi sağladığı için minnettarım”
Kaynak: 1
