Mutlu, sağlıklı, meraklı, oyuncu bir çocuk düşünün. Hayat dolu. Yetişkinler tarafından engellenmeye başlayan çocuğun zamanla yetişkin hale getirilmesi…Gerçek bir insan olmaktan uzaklaşıp nasıl yetişkin oluyoruz? 11 maddede bunu görelim…
Zaman ilerledikçe çocuk kendini yetişkinlerin dünyasında bulur
Çocuk, yetişkinlere has duyguların, düşüncelerin, isteklerin ve içgüdülerin farkına varmaya başlar
Çocuğu büyütürken yetişkinler, çocuğun kırılganlığını ve doğallığını yok ederler
Çevredeki yetişkinler “En iyisini biz biliriz, onu yapma.” derler. Yasaklar gelir
Zamanla çevredeki yetişkinlere uyum sağlamak için çabalamaya başlar ve duygularını kenara bırakır çocuk
Çocuğa hayat veren merak, kendiliğindenlik, hissetme yeteneği saklanmaya zorlanır
Çocuk oyun oynamayı bırakır
Oyunu bırakınca vücudunu, nefsini, nefesini beslemekte zorlanır
Kendiliğimizdenliğimizi ve yaşama sevincimizi kaybederiz.
Artık çocuğu saklamışızdır. Kendimizden ve insanlardan soyutlanır çocuk.
Ve bir yetişkin olarak başarılı olmak için yaşar hep…
Artık içimizdeki çocuk gitmiş ve bir yetişkin ortaya çıkmıştır. Çocukken gerçek bir insandık, kötülük yoktu. Tekrar gerçek bir insan olmak için içimizdeki çocuğun kucaklanmaya ve oyun oynamaya, düşüncelerini açıklamaya ihtiyacı vardır. Başarıya değil, yetişkinlere değil varolmaya ihtiyacı vardır. İçinizdeki çocuğu sevin, onu büyütmeyin…
