Çocukların ne kadar büyük bir keyifle burunlarını karıştırdıklarını hepimiz biliriz. Henüz ayıp kavramının gelişmediği yaşlarda Maden Tetkik Aramayı kıskandıracak operasyonlara girişir veletler. Zaten o yaşlarda çocuğun kendini ve çevresini olabildiğince kapsamlı tanıması gerektiği için ayıp kavramının da hayatında yeri yoktur. Anne babalar her şeyi ayıp diye yasaklamasalar aslında süper veletler yetişecek ama daha el kadarken başlar yerli yersiz ayıplamalar.
Aslında vücudun üzerindeki her delik, yani bir şekilde bedenin derinliğine inen her geçit gizliden gizliye haz verir insana. Bu yüzdendir var o tüm karıştırma, inceleme, dönüp bakma eylemleri. Kaçınız kulağı karıştırdıktan sonra dönüp çubuğun ucuna bakmıyor ki? Bu hep böyledir, bunu herkes bildiği için de toplum içinde ayıplanır bu tip eylemler. Öyle ya, kimse kimsenin bedensel salgılarını deneyimlemek zorunda değil. Bu yüzden yalnızken herkes bedeniyle çılgın atarken, topluluk içinde put gibi sabit takılınır. İşte herkesin bildiği ve muhtemelen günde bir kaç sefer eyleme giriştiği o mini iğrençlikler yani yalnızken yapılan şeyler.
Duştan sonra popoya saklanan ve sabuna yapışan saçları temizlemek
2 saniye önce klozetin yanından geçildiği halde duşa işemek, duş teknesinde rengi değişen suyu izlemek
Sildikten sonra “madem benden çıktı” dürtüsüyle olacak, tuvalet kağıdına bakmak
Kağıda bakmak yetmeyince araştırmaya kafayı klozete doğru uzatarak devam etmek
Dudak derisinden inceden inceden parçalar kopartmak, bunları yavaştan mideye yuvarlamak
Çeneden aşağıya doğru bakan o ince siyah kılı çektikten sonra cımbızın ucuna bakmak
Osurmanın dayanılmaz hafifliği, tiz, kalın, gürültülü ya da sessiz. Yalnızken ne konçertolar döndüğünü hepimiz biliyoruz
Giyilmiş kıyafeti son bir defa idare eder mi diye koklamak, kokuyu aldıktan sonra bile koltuk altından bir kere daha denemek
Yara kabuğunu meraklı bir kedi gibi kaldırıp altındaki deriye bakmak
Ağda işlemi sırasında çıkan vıjuu zıvuu sesleriyle mest olmak
En sık yaptığımız arama kurtarma faaliyetiyle hülyalara dalmak
