Ortaçağ şehirlerinde yabancılar göz önünde, gözlem altında dursun diye sadece onların barınacakları mahalleler tahsis edilirmiş. Şehir kenarlarında yaşamaya hapis edildikleri, hususi ikametgahlarına yani. Tıpkı Hitler’in üstün ırkı Aryanlar kirletmesin diye, Yahudileri küçük sokaklara mahkum etmesi gibi.
Çatıları bulutlara değen binaların yüz iki yüz metre gerisine, ölü bir çocuk gibi doğan kayıp hayatların,
dışlanan etnik grupların, göçmen ve yoksulların yeri yurdu olan; kötü koşulların hakim olduğu, bir nevi mecburi ikamet adresi gettolarda günümüzde benzer amaçlara hizmet ediyor olsa gerek.
Yozlaşan kentlerin arka sokaklarını belgelemek isteyen belgeselci ve fotoğrafçı Camilo Jose Vergara, 1970 New York’unun göbeğinde duran yoksulluğu arşivlemiş
1944 Santiago doğumlu Jose, 60’larda New York’a gelerek fotoğraf kariyerine başlar
Lisans ve yüksek lisans eğitimini sosyoloji üzerine almıştır
Çevresel dönüşüm ve toplumsal davranışa etkileri ile ilgilenir
Ve seçtiği mekanlarda yaşayan insanları yıllarca fotoğraflar
Kendilerine yaşam alanları oluşturan çocuk aile ve kültürlere çevirir objektifini
Fotoğrafları devletin ve toplumun duyarsızlığını gözler önüne serer
Sosyal ve ekonomik dengesizliği görselleştirmiştir adeta
Çalışmaları birçok kitap, sergi ve belgesel film için kullanılır
2002’de Genius Grant’i, 2010’da Berlin Ödülünü, 2013’de National Humanities Madalyasını bu karelerle kazanmıştır
