“Ferrari’sini Satan Bilge”, kurumsaldan vazgeçip kırsala göçen beyaz yakalı, yıllardır dirsek çürüttüğü işinden ayrılarak kendi işini kuran girişimci… Hepsini duyduk. Hepsiyle gurur duyuyoruz. Hepsine saygımız sonsuz. Ancak ihtiyacı olan, terkedilmiş, hasta veya bakımsız sokak canları için kurulu düzeninden, gelirinden konforundan vazgeçmek? Bu hikayeyle hayatınızı sorgulayabilir, anlam karmaşası yaşayabilir, yarın güne çok farklı başlayabilirsiniz. Çünkü bu hikayede, bir tarafta hastalanan köpeğine bakmak istemediği için sokağa atan kötülük, diğer tarafta o canı alıp yuva olan iyilik var. Kürkü için bir canı satıp öldüren kötülüğün karşısında duran, engel olan güzel insanlar var. Üstelik bunu yapabilmek için kendi hayatlarından vaz geçecek kadar özverili insanlar. Hepimizin düşlediği o güzel dünyaya böyle insanlar sayesinde hala inancımız var. Başarılı bir kariyeri varken vaz geçip köpekleriyle birlikte uzaklara yerleşen Daria Pushkareva ve kocasının mutlu sona giden hikayesi hepimize umut olsun.
Bazen kendini bulmak için önce kendini kaybetmen gerekir
Bazen kendini bulmak için önce kendini kaybetmen gerekir. Moskova’da başarılı bir kariyeri olan profesyonel fotoğrafçı Daria Pushkareva için bu, iş hayatının yoğunluğu altında ezilmeye başladığı ve hayatının günden güne onu ne kadar yıprattığını fark ettiği anlara denk geliyor. Çünkü burası, her şeyin değişmeye başladığı yerdi. Kendisini Moskova’nın en iyi ilk 5 fotoğrafçısından biri olarak tanımlayan Daria çoğunlukla seçkin iş adamları ve politikacılarla çalışma fırsatı bulmuş. Fotoğrafçılığa başlamadan önce 6 yıl sinema sektöründe çalışmış ve televizyon için film ve dizilerin yapım aşamasında görev almış. Sinema kariyerinin son bulma sebebini, “her ne kadar kendimle gurur duysam da bu sektördeki kariyerim bazen iki hafta boyunca izin kullanmadan günde 15 saat çalıştığım mesailer sonucu sürekli yorgun hissetmeye başlamamla son buldu.” diye anlatıyor Daria.
Kariyer değişikliği
“Hayatımdaki bu yoğunluğu azaltmak istediğim için fotoğrafçı oldum. Tüm birikimimi gerekli donanıma ve yeteneklerimi geliştirmeye harcadım. Ama yine kendimi aynı noktada buldum. Tatil yok. Ne kendime dinlenmek için zaman ayırabiliyorum, ne de çok ihtiyaç duyduğum tatillere çıkabiliyorum. Kendimi işten uzaklaştırabildiğimde bile tek keyif aldığım şeyin etkileyici fotoğraflar üretmek olduğunu fark ettim. Anladım ki ben bir işkoliğim ve sürekli bir şeyler üretmeyi veya yaratmayı herhangi bir rahatlamaya tercih ediyorum.”
Hayaller & hayatlar
“Sonra bir gün çocukluğumu ve sınıf arkadaşlarımla gelecekteki mesleklerimiz hakkında yaptığımız konuşmalarımızı hatırladım. Köpek barınağı işletmek istediğimi söylemiştim. Babasız büyüdüğüm ve annem sürekli çalışmak zorunda olduğu için köpeğim olamamıştı o zamanlar. Annem bir köpeğin eninde sonunda kendisine yük olacağını anlamamı sağlamıştı. İlk köpeğimi almadan uzun zaman önce, henüz sinema sektöründe çalışırken hayvanlara yardım amaçlı faaliyetlerde bulunmaya başladım. Bağışlar yapıyor, yuva bulma, terapi, yardım toplama gibi konularda gönüllü oluyordum çünkü işimin yoğunluğundan ancak bu kadarını yapabiliyordum. Bir gün, gözü olmayan bir yavru köpek hakkında bir haber gördüm. Köpeği göz doktoruna gösterebilmek için 150 USD’a ihtiyaçları vardı. Gerekli parayı elden teslim edebilmek için gönüllüyle bizzat tanıştım ancak bana teşekkür etti ve köpeği veterinere götüremeyeceklerini, bunu yapabilecek kimsenin olmadığını söyledi. Kocamla birlikteydik, birbirimize baktık ve köpeği veterinere bizim götürebileceğimizi söyledik. O anda her şey çok net ve basit göründü gözümüze. Veterinere gitmek için arabaya bindiğimizde barınağın sahibi köpeği getirip kucağıma bıraktı, baktım ve “bu bir köpek yavrusu mu?” dedim.”
Zorluklar başa çıkabilmek için var
Bu olaydan sonra Daria ve kocası ihtiyaç halindeki köpekleri sahiplenmeye başladılar. Kimsenin almayacağı, kötü durumda olan bir köpeği 7. Köpekleri olarak evlat edinmek istediler ancak Moskova’da böyle bir köpek yoktu. Krasnodar’da buldular. “E – katalogda gördüğüm anda gözleriyle direk gözlerimin içine baktığını hissettim” diye anlatıyor Daria hemen o gece alıp eve götürdükleri 7 aylık yavruyu. Ancak işler umulduğu kadar iyi gitmiyor. Evdeki diğer 6 köpekle sorun yaşayan yavru, bir süre sonra Daria ve kocasına karşı da saldırganlaşmaya başlıyor. Köpek eğiticisi de fayda etmeyince yine de vazgeçmeyen iyi kalpli insanlar sonuçta köpeğin halüsinasyonlar görmesine ve saldırganlaşmasına sebep olabilecek kraniyoserebral travmaya sahip olduğunu ortaya çıkarıyor. “Bir noktadan sonra evden çekimler için bile ayrılmaya korkuyordum” diye itirafta bulunuyor Daria. “Köpek oldukça büyüktü ve bize saldırıyordu. Boyunlarımızı, suratlarımızı hedef alıyordu. Sinoloğu aradım ve bana polisi çağırmamı, köpeğin uyutulması gerektiğini söyledi. Kocam nasıl davranılması gerektiğini benden daha iyi biliyordu. Bir battaniyeyi alarak köpeği bizden uzaklaştırıyor ve susturuyordu. Bir gün köpek uzmanı işlerin nasıl gittiğini öğrenmek için Daria ve kocasını aradığında Daria uzmana, köpeği daha detaylı bir eğitime göndermenin saldırganlığından kurtulmada faydalı olup olmayacağını soruyor ve şanslarını denemek istediklerini söylüyor. Uzman ise, çok daha detaylı bir eğitimden geçse bile, köpeğin herhangi bir stres anında yine saldırganlaşabileceğini, bunu öngörmenin ve engel olmanın mümkün olmadığını söylüyor. “Peki” diyor Dalia, “köpeği mutlu etmek için yapabileceğimiz hiçbir şey yok mu?” ve aldığı cevap her şeyin değişmesine sebep oluyor. “Köpeği şehir dışında geniş alanlı bir yere bırakın.”
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak
O gün o anda ne yapmaları gerektiğine karar veriyorlar. Evet şehir dışında bir yere gidiyorlar ama tüm aile birlikte <3. İki adet krediye başvurup Moskova’nın 160 km dışında bir kır evi satın alıyorlar ve hem evde yaşayan hem de kurtardıkları bütün köpekleriyle birlikte oraya taşınıyorlar. Yaşadıkları evi barınak olarak kabul edemeyeceğini söyleyen Daria “birileri buraya barınak derse kırılırım. Barınaklar gönüllülerin sürekli gelip giden hayvanların sağlığı ve mutluluğu için katkıda bulunduğu yerler. Bizde ise sevdiğimiz, hayatlarımızı adadığımız, ailemizden gördüğümüz kendi köpeklerimiz var ve sonsuza kadar bizimle kalacaklar.” diye ekliyor.
Büyük sorumluluk
“Anladığım kadarıyla saldırganlaşan köpekleri alıp rehabilite edebilecek, onlarla ilgilenebilecek çok az insan var. Ama biz bu sebeple konforlu hayatlarımıza veda ettik ve gayet memnunuz. Nihayet hayatımı boşa harcamadığımı hissediyorum. Bu hayvanlara yardımcı olmaktan mutluyum ve keyif de alıyorum. Kendim bu canlara bakabilmek için gerekli sorumluluklardan kaçınmayacağımı biliyorum ancak onları başkasına verirsek bundan emin olamam.”
Mutlu olmak için fazlasına ihtiyacımız yok
“Köpeklerimizle birlikte yaşadığımız yer bir arazi. Yerleştikten ancak 4 yıl sonra sıcak suya, tuvalete sahip olabildik ve bunlar arkadaşlarımızın yardımlarıyla gerçekleşti. Biz tüm birikimimizi hayvanlarımıza harcıyoruz. Zaten insanı mutlu etmek için hiçbir zaman yeterli paraya sahip olamazsınız ama biz çok daha azıyla mutlu olabiliyoruz. Bir süredir yeni köpekler aramıyoruz. İnsanlar sürekli ihtiyaç sahibi veya kimse almak istemediği için uyutulacak olan köpeklerle ilgili arıyorlar. Çünkü saldırgan ya da çok zarar görmüş köpekleri alıp bakabilecek çok fazla insan yok ve bu aslında anlaşılabilir bir şey çünkü çok fazla emek ve ilgi gerektiriyor.”
Sadece köpekler değil tabii ki
“Bir keresinde bir gönüllüyle tanıştım ve arkadaş olduk. Sohbet ettiğimiz sırada bana tilkilerinden bahsetti. O ana kadar kürkü için öldürülen bu hayvanların kurtarılabileceğini bilmiyordum. O günden sonra ben de tilki kurtarmak istedim ve bunu söyledikten bir ay sonra satın alabileceğim 3 tane tilki yavrusu olduğunu söyleyen bir telefon aldım ve o tilkileri kurtardım. Sonra sosyal medyada ev arayan pençesi olmayan bir rakun ilanı gördüm ve çok etkilendim. Rakunlar hakkında her türlü bilgiyi okudum ve aşık oldum. Sonradan öğrendik ki 7 erkek 1 kız kardeşi vardı ve hepsinin gelip bizimle yaşaması gerekiyordu. Rakunların yaşaması için özel bir yer inşaa etmeye başladığımızda bizimle kalan tilkilerin de ekstra alana ihtiyaç duyduğunu fark ettik. Son iki yılda kurtardığımız kürklü hayvan sayısı yüzü buldu ve hepsiyle tabii ki biz ilgileniyoruz.”
Hepsi tecrübe
“Zaman içerisinde zor hayvanlarla nasıl başa çıkılacağını öğrendik ve veterinerlik tecrübesi de edindik. Bunun sayesinde birçok hayvanı kurtarabildik. Ancak şu an yenilerini almıyoruz çünkü hem fiziksel hem de finansal kapasitemizi öğrendik ve şu an elimizden gelen bu. Şu an sahip olduğumuz hayvan sayısı bile aslında beklediğimiz bir sayı değildi. Geçen sonbaharda bahçemize bir köpek geldi, içeri aldık ve hamile olduğunu fark ettik. 7 yavrusu oldu.”
Daria ve ailesinin sıradan bir günü<3
“Sıradan bir günümüz şöyle geçiyor; Güneş doğarken uyanıyoruz, hayvanları besliyor, yürüyüşlerini yaptırıyor ve akşam güneş batıncaya kadar tüm ihtiyaçlarını karşılıyoruz. Yaşam alanlarını temizliyor, yiyeceklerini düzenliyor, sularını veriyoruz ve en önemlisi onlarla birebir ilgileniyoruz. Bir sürü fotoğraf ve video çekip Instagram’da paylaşıyorum. Hayvanlara iyi davranmayı öğretmenin önemine inanıyorum. Engelli olanlar bile mutlu hayatlar sürebilir. Ve tilkiler, yalnızca birisinin giysisi olmak için gelmiyorlar dünyaya.”
Medeniyetten uzakta medeni yaşam
“Kışın sorumluluklarımız daha ağır. Günler daha kısa, kar fırtınaları ve dondurucu soğuklar da yardımcı olmuyor. Buralarda sıcak kalabilmek için çok sıkı giyinmek zorundasınız. Ama yaz aylarında her şey çok daha kolay. Ben ve kocam dışında neredeyse haftanın yedi günü burada olan iki çalışanımız var. Tamirat veya tadilat işi olduğunda diğer insanlar da yardıma geliyor bazen. Çünkü şehir dışında yaşıyoruz ve burada her şeyi kendimiz yapıyoruz. Para konusu tabii ki zor. Toplamda 200 hayvana bakıyoruz ve sağlıklı olmaları için dengeli beslenmeleri gerekiyor. Beslenmeleri konusunda masraftan kaçınmıyoruz ancak sağlık giderleri de oluyor, burada çalışan insanlara ödeme yapmamız gerekiyor ve kendimize de bakmalıyız. Enerji için güneş panelleri ve jeneratörümüz taktık ancak gaz ihtiyacımız da var ve oldukça masraflı. Bu arada ben freelance çalışabilmek için zaman ayırıyorum, çoğunlukla fotoğraf rötuşluyorum ama en büyük yardım arkadaşlarımızdan geliyor. Bazıları çalışanların ödemeleri için para topluyor, bazıları ne zaman ve ne kadar yapabilirse bağışta bulunuyor, sonsuza kadar onlara minnettarız. Hiç sponsorumuz yok ve olmasını da beklemiyoruz. Hayvanlarla yaşama prensibim, onların benim sorumluluğum olması.
Kaynak 1
