Belki bizim neslimizin değil, nesiller arası nefes alan herkesin uykudan önce kabus kovucusu oldu. Annemiz yoğundu, babamız meşguldü de Adile teyzemiz yatırdı bizi uykuya.
Abartmıyoruz, üstümüzü bile örttü. Masal arkadaşları verdi bize ki, uykumuzda kaybolmayalım. Yemeğimizi yememizi tembih etti, hatta arkadan lokma bıraktığımızda kızdı. Derslerimizi sordu.
Kabus kovan bu dünya güzel kadını, en hatırladığımız haliyle derleyelim istedik. Baksanıza?