Sevgi Soysal, 1976 yılında aramızdan ayrılığında yeni bir roman üzerinde çalışıyordu. Tamamlayamadan hayatını kaybetti. Ömrünün en verimli dönemlerine denk gelen hastalık, öncesinde mücadele ettiği hapishane hayatıyla birleşti ve pek çok sıkıntılı durumun ortaya çıkmasına yol açtı. Eserleri, düşüncesi ve dünyayı algıladığı haliyle oldukça önemli eserlere imza atan Soysal, edebiyatımızın en kıymetli kalemleri arasında yer aldı.
1972 yılında eşi Mümtaz Soysal’a hapishaneden yazdığı mektup, onun içindeki tükenmez direnci ve umudu gösteriyordu.
“Canım Mümtaz… Dün gece, sayımdan önceydi galiba, bir ara koğuşta ışıklar söndü”
“Başımı kaldırıp baktım yukarıya, parmaklıklı pencerenin oraya, uzakta da olsa aydınlık, umut verici bir şeylerin mutlaka var olduğu inancıyla”
“Gerçekten de yusyuvarlak ışıl ışıldı ay, aynı çocukluğumdaki aydede gibi güler yüzlüydü”
“Başımı ranza demirine dayayıp ona uzun uzun baktım. Çocukken ayın gülen bir insan yüzüne benzemesinin nedeni üstüne çok düşünürdüm”
“Hatta ayın niçin güldüğünü de sormuştum birkaç kez. Bana, ayın gülmediğini, gülecek bir şey olmadığını, sadece öyle göründüğünü anlatmışlardı”
“Oysa geçen gece, koğuşta ışıklar söndüğünde, ayın niçin güldüğünü, bu sadece bir görünüş de olsa, niçin gülen bir görünüş olduğunu hissettim”
“Gülüyordu ay, dünyanın, insanların tümünü, topluca, bir arada görebildiği için”
“Dünyadaki, insanlardaki güzel gelişimleri, o biraz uzaktan, biraz genişleyen boyutlar içinde mutlaka kavranan oluşumu seyredebildiği için gülüyordu”
“Ben de, kısa bir süre için de olsa, ayın güzel yüzünde bu gelişimin, oluşumun şen yansımasına bakarak yeni güçler kazandım”
“Sonra koğuşun ışıkları yandı, ayın görüntüsü uzaklaştı, sıraya dizilerek sayılmayı bekledik”
