Bazen de güzel sayılmasa bile mantıklı şeyler olabiliyor çivisi çıkmış Pokémon dünyamızda. Bir problemi çözerken batırdığımızda konunun en başa dönüyoruz ya, bir oyunda bir bölümü geçemeyende de ilk bölüme geçip antrenman yapıyoruz ya. Etrafımızda çocuklar var. İnsanlığın ilk Level’ı yani.
Mantıken sıçtığımız bir çağ içindeyken bu basit mantığı neden insanlık üzerinde kullanmayalım?
Çocuk insanın atasıdır diyor ya Alper Canıgüz, neden hayatı bir matematik problemi olarak algılayıp, vicdanen yaşadığımız sorunları çocuklara sormuyoruz? Tabii ki biz bunu düşünmekte biraz geç kaldık.
İnsanın vicdanı yaşadıkça paçalarından akıyor diye düşünüyoruz. Bir grup zehir gibi çocuğa, başka bir ülkeye iltica etmek zorunda kalan, yani sığınmak zorunda kalan, yani artık birer mülteci olan insanlar ile ilgili bir kaç soru sorulmuş. Gelin biz de soralım bu çocuklara, nedir ne değildir.
Eğer bizim geleceğimiz bu çocuklarsa, durun lan kıyamet ve Marduk. Bizim hala umudumuz var!