Hayatın akışı içerisinde inişler ve çıkışlar arasında insanı ayakta tutan duygudur umut. Zor yolların sonunda nasıl bu noktaya geldiğini hatırlamak için dönüp arkana baktığında binbir çeşit duygu hali, aşılan engeller ve geleceğine biriktirdiğin deneyimler görürsün. Jasmina Lozar da bu sürecini hafızasına bir yandan da deklanşöre basarak atıyordu. Amacı bu hikayeyi güzel bir sona bağlandığında birleştirmek ve öyle paylaşmaktı. Fakat her şey maalesef umut ettiğimiz yönde ilerlemeyebiliyor…
“Lilly benim ilk köpeğimdi. Onunla birlikte hayata tutundum, benim hayatımı kurtardı.”
“Onu sahiplendiğim dönemde astım atakları geçiriyordum, Lilly ise beni her gün uzun yürüyüşlere çıkartarak tedavi ediyordu.”
“Bir süre sonra ilaç kullanmayı kestim.”
“Ve tamamen iyileşmiştim, herhangi bir tıbbi destek olmaksızın nefes alabiliyordum.”
“Bunun üzerine hayatıma birkaç dost daha kattım.”
“Ama Lilly ilkti ve her zaman farklıydı.”
“Ne yazık ki hayatının bu kadar kısa olacağını bilmiyordum…”
“Lilly’nin mücadelesi de 2016 yılında başladı.”
“Onlarca farklı veteriner gezdik…”
“Yüzlerce farklı test yapıldı…”
“Ve hiçbirinde bir kez olsun ses çıkarttığını duymadım.”
“Sessiz bir şekilde her zorluğa karşı mücadelesini verirken onun fotoğraflarını çekmeye başladım.”
“Amacım Lilly’nin iyileşme sürecini hikayeleştirmek, onun tamamen sağlığına kavuştuğunu göstermekti.”
“Moral verecekti bu her gün bize, dayanma gücümüzü arttıracaktı.”
“Ta ki bir gün Lilly karaciğer kanserinden ötürü gözlerini yumuncaya kadar…”
“Bir mucize yaratmayı, yaşamayı beklerken…”
“Aslında hayatımın en zor vedasını fotoğraflamıştım.”
Kaynak: 1
