Anne sevgisinin ve baba şefkatinin yerini başka ne tutabilir ki? Bizler için dünyanın en güvenli limanına ev sahipliği yapan, bize bakmak için yıllarını harcayan ebeveynlerimizin yerini kim doldurabilir? Peki kendimize dürüstçe soralım: Hayattaki en değerli varlıklarının bizler olduğunu söyleyen anne ve babalarımıza gerekli değeri veriyor muyuz? Onlara huzur sağlamak için elimizden geleni yapıyor muyuz?
Gerçekten de onlara gerektiği değeri verebiliyorsanız ne mutlu! Fakat biliyoruz ki bunu yapmayan birçok insan var. Bunun sebebi ise içimizdeki kötü niyet değil, empati eksikliği.
Çocukluğumuzu, hele hele ergenliğimizi anne ve babamızın bizi anlamadığını düşünerek geçirdik. Şimdi iğneyi önce kendimize batırmamız gerek. Biz kaç kere onları anlamaya çalıştık?
Belki de onları anlayabilmek için daha fazla hayat deneyimine ihtiyacımız vardır. Fakat 3. bir kişinin gözünden hayatımıza bakabilirsek, onlara gereken değeri vermek için yılların geçmesini beklemeyiz.
Bu listemizdeki illüstrasyonlar bir insanın farklı yaşlarda anne ve babasını nasıl gördüğünü anlatıyor. Belki de bu çizimler, onlara sevgimizi gösterebilmek için güzel bir sebep olur. İşte doğduğumuz andan yaşlanana kadar ebeveynlerimiz hakkındaki düşüncelerimizin nasıl değiştiğini gösteren illüstrasyonlar:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
