İnsanların birbirine bunca öfkeli olduğu, sevgisizliğin yaşam biçimi haline geldiği, her gün çocukların öldüğü bir dünyada yaşasak, her şeyden umudumuzu kesecek hale gelsek de bazen hüzünlü başlayan bir öykü ısıtıveriyor yüreğimizi… Tıpkı “Çakıl”ın öyküsü gibi. Minik yavruyu sokakta bulup sahiplenen o güzel yürekli insan, onun iyileşip yaşama dönmesinin her anını fotoğraflamış… Yüreği sevgi dolu tüm güzel insanlara selam olsun diyor ve alkışlıyoruz onları…
1. Soğuk bir kış günü açtım gözümü yaşama. Zayıf, güçsüz ve biraz da hastaydım…
2. Kardeşlerim daha sağlıklı olduğu için onlara ayak uyduramadım, bir köşede öylece kaldım…
3. Açtım, üşüyordum; soğuk ağzımı, burnumu kavurmuş yara yapmıştı…
4. Bir köşede ölümü beklerken o sabah işe giden bir ablayla göz göze geldik…
5. Usulca kucağına aldı beni. Islanmıştım, soğuktan titriyordum…
6. Beni okşayarak kucağına aldı ve çantasına koydu. Veterinere gittik birlikte
7. Doktor amca çok sevecendi, önce yaralarımı temizleyip, ilaç verdi bana
8. Sonra eve geldik birlikte. O ablanın evine…
9. Ablayla baş başa yaşayacağım sımsıcak bir yuvaydı yeni evim
10. Bazen bir sandalyenin üstünde, bazen sıcacık bir cepte alışıyordum yeni yaşamıma…
11. Yaralarım iyileşmeye başlamış, kilo almış, biran da büyümüştüm. Ama henüz bir adım bile yoktu…
12. Boş vakitlerimi bazen yaramazlıkla…
13. Bazen bir köşeye saklanarak…
14. Bazen de örgü örerek geçiriyorum artık
15. Bu arada ders çalışmaya da başladım…
16. Bilgisayar kullanmayı öğreniyorum…
17. Geçenlerde gökyüzünden beyaz beyaz bir şeyler düşmeye başladı, meğer kar yağıyormuş… 🙂
18. Yeni evimde çok mutluyum…
19. Görenler güzelleşip serpildiğimi söylüyorlar. Hatta artık bir ismim bile var…
20. Ben “Çakıl”, daha çok küçüğüm ama hâlâ güzel ve iyi insanlarla sevginin en güzel ilaç olduğunu öğrendim bile…
Siz de mutlu olmak istiyorsanız benim gibi sevgiye muhtaç bir yavruyu evlat edinebilirsiniz…
