Şair Metin Altıok, Sivas’taki Madımak Oteli’nde 33 arkadaşıyla birlikte katledildiğinde 53 yaşındaydı. Arkasında bıraktığı şiirler, yaşasaydı yazacak olduğu şiirleri ve hayatları müjdeliyordu. Onun şiirleriyle hayata karşı duruşunda birbirini besleyen pek çok renk vardı. Çünkü yaşamı seviyordu, insanları da öyle.
Kardeşi Meral Altıok, Zeynep Altıok Akatlı tarafından kaleme alınan Gölgesi Yıldız Dolu adlı kitabında abisi Metin Altıok’u ve geçirdikleri çocukluklarını anlatıyor. Daha doğrusu yaşayamadıkları, içinde kalan şeyleri…
Sizler için derledik.
“Yazmak hiç bu kadar zor gelmemişti bana. Belki de yazacaklarımın çok acı vereceğini bildiğim için….”
“Günlerdir birlikte yaşadığımız mutlu bir çocukluk anımızı hatırlamaya çalışıyorum. Üzgünüm ama bulamıyorum…”
“Biz hiç çocuk olmadık. Ağbi-kardeş hiç oynamadık. Biraz aramızdaki yaş farkından, biraz annemiz yüzünden. Kısacası, mutsuz bir ailede, hüzünlü bir çocukluğu paylaştık seninle…”
“Hayatının hiçbir döneminde inanmadığın, istemediğin bir şeyi zorla yaptıramadılar sana. Hep kendi doğrularınla yaşadın. Anlık kurutuluşlar için bile doğru bildiğinden bir an olsun caymadın….”
“…Çocukken yediğimiz dayakları hatırlıyorum. Takunyayla döverdi annem. Ve sana asla ‘yapmayacağım’ dedirtemezdi. Çok ender de olsa, bazen gözlerinden yaşlar akarken ‘yapamayacağım’ derdin…”
“Yanılmıyorsam, orta üçüncü sınıftaydın. Tavanarasında bir odamız vardı. Orayı verdiler sana. Ne kadar mutlu olmuştun. Evdekilerden uzak bir dünya yarattın kendine. İlk resimlerin orda şekillenmeye, ilk dizelerin o odada yazılmaya başladı…”
“Lise arkadaşlarınla yaptığınız edebiyat ve felsefe tartışmalarını dinlemeye bayılırdım. Ve lise bitti. Sen Ankara’ya gittin…
“Bir gün bana ‘On taneden fazla şiir kitabı çıkarmayacağım, elli yaşından fazla yaşamayacağım, ölümüm yatağımda sıradan bir ölüm olmayacak’ demiştin. Hepsini tutturdun…”
“Keşke 1 Temmuz günü telefonda verdiğin sözü de tutabilseydin. Rakın, yaprak dolmaların ve papazeriklerin seni bekliyordu…”
“İçimdeki ‘keşke’lerin sayısı durmadan artıyor, artık işe yaramayacaklarını bile bile. Ve yüreğim hâlâ kanıyor…”
